Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Afscheidsbrief aan mijn liefste
van een minnares die samen oud had willen worden
V rijdag 6-4-07. 0.00
Lieve L,
3 weken, 1 dag en 9 uren verder sinds je het met me hebt uitgemaakt.
Ik wil je zoveel zeggen, maar alles is al gezegd.
nog steeds ben ik dol op je, je lach, je ogen, je lichaam, jou alles..Ik heb mezelf voorgenomen geen contact meer met je te hebben.. hoevaak?
elke dag opnieuw.. maar elke dag opnieuw verzon ik iets om toch een teken van leven te ontvagen. Om toch je stem te kunnen horen, of je te kunnen voelen..God, nu jank ik alweer..
liefdesverdriet, wat doe je me aan?!
Ik moet verder zeg je, maar dat wil ik helmaal niet zonder jou!
Als ik bij je ben moet ik me groothouden, vreselijk groothouden, mezelf inhouden en sterk zijn, om niet in je armen te vallen, want als ik dat doe, dan stoot je me af, en voel ik de pijn opnieuw, dan voel ik me zo’n sukkel. Zo’n dombo.
Het is me namelijk net weer overkomen, ik kon mezelf niet bedwingen.. ik wil je zo graag! En ik vind het moeilijk, want jij lacht naar me, zoals je vroeger ook deed, en toen mocht ik wel in je armen vallen. En nu heb ik verdriet, en ben jij er niet om me te troosten, want het is om jou dat ik huil, om jou dat ik pijn voel in mijn hart.
De dagen lijken voorbij te kruipen, pijnlijke minuten van stilte zoek ik op, bewust. Om te huilen, of om te bidden dat ik je mag vergeten voor even, zodat ik eventjes gewoon weer ‘ik’ kan zijn. Ik moet dan tot mezelf komen, op m’n werk ga ik dan naar de wc, daar bid ik dan in stilte, om kracht, en om moed, en moed om jou maar niet te bellen, of te smsen.
maar steeds is er toch weer dat stemmetje dat zegt, het kan geen kwaad..
Mijn mobiel brandt in mijn zak, en een smsje is weg voordat ik het weet. Als ik reactie terug krijg, voelt dat fijn, hij denkt even aan me.. of als ik met je msn, zo vertrouwd…
Ik moet dat niet denken, want jij wil me niet meer. Het is onbegrijpelijk in te zien dat het over is tussen ons. Alles doet me nog denken aan jou, overal ligt een herinnering van ons.
En dan voel ik de pijn weer, en rollen me de tranen over m’n wangen, net als nu…
ik mis je zo verschrikkelijk! Ik wil je helemaal niet opgeven, waarom voel je nou niks meer voor mij! Het voelt helemaal niet uit, ik denk nog steeds elke minuut aan je.
De keren dat ik bij je ben zijn heerlijk, en tegelijkertijd afschuwelijk…
ik voel mezelf een opgefokte oversekste puber, wiens hormonen, liefde, blindheid, en God weet wat nog meer door mijn lichaam gieren.
Ik wil je beminnen, ik wil je verleiden, maar waar ligt de grens? Ik word weer afgewezen, keer op keer opnieuw. Waarom doe ik zo? Ik voel me stom, ontzettend stom als ik me zo gedraag. Maar ik wil je liefde terugwinnen… Blind ben ik, verblind door liefde.
Ik doe stomme dingen, ik kan mezelf niet bedwingen.
Als ik tegenover je zit, gaat mijn hart nog steeds te keer, ik wil je zoenen, ik wil weer bij je zijn, lekker naast je kunnen liggen… maar jij blijft koel.
Jij kent mij te goed. Je weet dat als ik zeg dat ik niet meer verliefd ben, dat ik dan lieg.
Je weet wat ik voel, je kijkt dwars door me heen, naar binnen… waar mijn hart gebroken ligt.
Ik kan van alles zeggen, dat ik niks meer voor je voel, of niet meer van je houd, maar jij weet wel beter.
Ik probeer je te verleiden, ik wil je voelen, dicht tegen me aan, dan zeg ik dat het over is tussen ons, en dat ik al klaar met je ben, omdat ik met je wil vrijen, je lichaam tegen de mijne voelen, je warmte, je zachte lichaam…
Verleden tijd.
Hoe lang moet dit gevoel nog duren? Wanneer ben ik nou eens klaar met jou? Waaróm moet ik klaar zijn met jou? Wij waren gelukkig samen, in ons huisje, jij en ik bij elkaar..
waarom toch hadden we steeds geruzie, om de kleinste dingen.
achteraf lijkt alles zo kinderachtig, en vraag ik mezelf af, waarom deden we zo tegen elkaar?!
Wij voelden elkaar niet aan, snapten elkaar niet.
Zulke verschillende karakters, maar toch ook weer dezelfde. Niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar kunnend.
De eerste zoen was in het Julianapark, op het bankje. Ik fiets er nog steeds regelmatig langs, en dan krijg ik weer een brok in m’n keel.
De Prinsentuin, waar ik niet durfde.. Mijn zolder, waar we elkaar hebben ontmaagd…
Gister, in de Intratuin… de laatste keer dat ik daar was, was met jou en Anne.
Overal waar ik kom, zijn wij ook samen geweest.
Zelfs op mijn werk liggen herinneringen aan ons...
Zo kan ik nog wel uren doorgaan met plekjes opnoemen die me herinneren aan jou, maar dat is te pijnlijk..
Liedjes doen me aan jou denken, waarom moeten toch alle liedjes over liefde gaan?
Jou te horen zeggen dat het over is, dat je niks meer voelt als je me ziet, je geen lach meer op je gezicht krijgt als je me ziet, dat het ook nooit meer wat word.. dat doet zo’n pijn.
En dan zeg je; ga nou weg, A, ga nou..
Bij de deur keek je me aan, je vertrekt geen spier, met een ijskoud gezicht zeg je; Ga..
En het liefste wat ik doe is je stevig vasthouden en nooit meer loslaten, hopend dat je verder wil.
Zondags in het leger is het moeilijk, jou te zien, jij, waar ik altijd zo trots op was.
Waar ik altijd kon uithuilen als ik het moeilijk had.
Jou zien vind ik gewoon heel heel erg moeilijk.
Maar ik moet het een plaatsje geven, zoals jij ook hebt gedaan.
Ik moet iemand loslaten waar ik zielsveel van houd.
Jou uit mijn gedachten bannen, en vrolijk verder leven zonder jou.
Ik ben in een diep gat gevallen, ik had toekomst plannen met ons, trouwen, kinderen krijgen, en huisje kopen, een hond nemen, en samen oud worden.
Nu is alles omgegooid…
Het enige wat ik nog kan zeggen is;
Vaarwel mijn liefste, bedankt voor alle mooie dingen die we samen mochten beleven.
Bedankt voor alles.
Je hebt mijn hart veroverd, en gebroken…nu is het aan de tijd, om mijn hart weer te lijmen.
Met de tranen die over mijn wangen rollen zeg ik je voor de laatste keer:
Ik hou van jou L, Liefs, A .
